Zasada indywidualizacji czyli dostosowywania pozytywnych postaw i oddziaływań terapeutyczno – wychowawczym wobec osób niepełnosprawnych to zasada, którą powinno się bezwzględnie stosować w terapii osób z autyzmem. W kontakcie 1:1, który jest wskazany, terapeuta może najlepiej poznać osobę, jej reakcje i dzięki temu oraz wiedzy jaką posiada może dostosować odpowiednią dla niej metodę.

Osoby zawodowo pracujące z dzieckiem z autyzmem powinny pamiętać o współpracy z rodzicami. Terapia nie będzie miała sensu jeżeli postępowanie terapeuty będzie różnić się od tego stosowanego w domu. Byłoby to niepotrzebnym chaosem w życiu dziecka. Obie strony wspólnie powinny ustalać sensowne cele i zadania terapii.

Tak naprawdę to od rodziców zależy czy terapia jest skuteczna. Terapeuci sami wybrali swój zawód, godząc się na trudy pracy pedagoga specjalnego. Inaczej jest z rodzicami, którzy wraz z diagnozą swojego dziecka musieli szybko przekwalifikować się i zmienić w terapeutów, a przecież nie każdy ma predyspozycje do pracy z dzieckiem. Jeżeli jednak rodzice dokształcają się, szkolą i decydują na pracę ze swoim dzieckiem wtedy okazuje się, że są najlepszymi terapeutami dla ich dzieci. Prof. Elsie M. Pinkston z Uniwersytetu z Chicago na I Międzynarodowej Konferencji Dotyczącej Terapii Behawioralnej Osób z Autyzmem w 2002 roku powiedziała: ” rodzice musza mieć, muszą liczyć na pełne partnerstwo ze strony terapeuty. Powinni liczyć na nadzieję, szacunek i podziw z ich strony”.

Bibliografia

Rajner A., Wroniszewski M. (2002), Można im pomóc, Warszawa

Kruk – Lasocka J. (1999), Autyzm czy nie autyzm?, Wrocław

Słopień A. (2001), Ocena anomalii chromosomowych w zaburzeniach autystycznych, Poznań

Pisula E. (2000), Autyzm u dzieci. Diagnoza, klasyfikacja, etiologia, PWN, Warszawa

Maurice C. (2002) Modele zachowań oraz modele współpracy z dziećmi autystycznymi, Warszawa

Siuta J., Krzyżewski K. (2000), Behawioryzm i psychologia świadomości, Gdańsk

Loovaas I. (1993), Nauczanie dzieci niepełnosprawnych umysłowo, Warszawa

Budohoska W., Włodarski Z. (1972), Psychologia uczenia się, Warszawa

Wiele fragmentów pochodzi z mojej pracy magisterskiej pt. „Zastosowanie terapii behawioralnej do redukowania zachowań niepożądanych u dzieci z autyzmem”, Poznań 2003