„Autyzm wczesnodziecięcy to zespół poważnych zaburzeń rozwoju dziecka, manifestujących się do trzydziestego miesiąca życia, związany z wrodzonymi dysfunkcjami układu nerwowego” (J. Kruk – Lasocka, 1999, s.7).

Badacze nie potrafią wytłumaczyć jakie są mechanizmy powstawania zaburzeń, ani też dlaczego i w jaki sposób autyzm utrzymuje się i ewaluuje. „Uważa się, że do rozwoju autyzmu, podobnie, jak wielu zaburzeń psychicznych, może dochodzić w wyniku współdziałania kilku uwarunkowań, zarówno biologicznych, jak i pozabiologicznych” (A. Słopień, 2001, s.6). W związku z tym nie istnieje profilaktyka dla tego zaburzenia, nie istnieje też lekarstwo na autyzm. Lekarze nie potrafią stwierdzić autyzmu w wyniku badań medycznych, jest to możliwe tylko dzięki wnikliwej obserwacji dziecka i szczegółowemu wywiadowi psychologicznemu.
4 chłopców – 1 dziewczynkę
2 – 5 autystów na 10 000 urodzeń
większość dzieci jest niepełnosprawna intelektualnie (ok. 70%) „Autyzm jest zjawiskiem wyraźnie odrębnym od upośledzenia umysłowego, chociaż znaczna część osób z autyzmem ma równocześnie wrodzone i wtórne cechy towarzyszącego, różnego stopnia upośledzenia umysłowego” (A. Rajner, M. Wroniszewski, 2002, s.20).
wygląd i rozwój fizyczny zwykle przebiega prawidłowo
nieharmonijny rozwój

Charakteru autyzmu nie można określić krótką definicją. Każda osoba z autyzmem ma indywidualny zespół cech, ale można wyróżnić wiele cech wspólnych dla tych osób. Kryterium diagnostyczne DSM- IV wskazuje na konieczność zamanifestowania się dwóch spośród czterech rodzajów objawów patologicznych interakcji społecznych, przynajmniej jeden z objawów zaburzeń w komunikacji oraz przynajmniej jeden objaw stereotypów zachowań. „Przed ukończeniem 3 roku życia musi wystąpić opóźnienie lub nieprawidłowe funkcjonowanie w przynajmniej jednym z następujących obszarów : interakcje społeczne, język wykorzystywany w społecznej komunikacji i zabawa symboliczna lub wyobrażeniowa” (E. Pisula, 2000, s.19).